Federico Garcia Lorca

 ,,Przytuliłem się do stuletniej topoli ze smutkiem i pragnieniem, niczym Dafne, 

która lękiem zdjęta, ucieka przed Apollem nostalgii.
W gęstwinę liści wplotła się dusza i krew ma stała się sokiem.
W gęstą żywicę się przemieniło mych łez źródło gorzkie.
Odeszło serce w dół, do korzeni, a moje cierpienia człowieka uciekły szybko

i tylko rany zostały na korze drzewa. ''

 

                                                                                                                                                                                                                                                                                                    


 ,,Deszcz zawiera w sobie tkliwą tajemnicę,
coś z senności lekkiej oraz rezygnacji,
wraz z nim skromne dźwięki muzyki się rodzą,
i pejzażu duszę o dreszcz przyprawiają.                                                                                                                                                                                                                                     














(...)Każda kropla deszczu drży na mętnej szybie,
diamentowe rany za sobą zostawia.
To poeci wody; oni nad rzeczami, myślą, których tłumy rzek nie znają wcale.''